JIM SUHLER & MONKEY BEAT (US)
THE JUKE JOINTS (NL)
MARINO NOPPE & CO (B) feat. Steve Wouters en Peter Dael
SATURDAY SEPTEMBER 13 - DE BLAUWE WOLK ZOTTEGEM
reporter: Freddy
photo: Freddy
CONCERT REVIEW
Voor de opening van het clubseizoen in De Blauwe Wolk te Zottegem (Grotenberge) zou Filip Morre beroep doen op niet minder dan 3 bands alvorens drie weken te gaan ontstressen op Nieuw Zeeland. Als 'Top Of The Bill' was er gekozen voor Jim Suhler & Monkey Beat. Jim en zijn companen zijn na al die jaren al wel kind aan huis geworden ten huize Morre en voor hun zou dit een gewone thuismatch kunnen zijn. Voor de opener van dit toch 'Mini More Blues' deden Filip en Patje beroep op de Zeelandse ' The Juke Joints' en voor de 'sidemusic' werd er in zeven haasten een tijdelijke band opgericht met als frontman Marino Noppe.
Mijn 'compadre' had andere verplichtingen al denk ik dat hij misschien liever mee de hort was opgegaan. Geen nood 'witte' ons seizoen kent geen perioden en is één lang tijdvlak van concerten met nu en dan enkele 'replays' en den Jim zien we volgend weekend wel terug op Binkom Blues. Dus alleen naar het voor mij toch verre Zotteg(h)em, een ritje van toch een kleine honderd kilometers, maar met in mijn achterhoofd ...Guinness!!!
Rond 19.30h reed ik de Grotstraat binnen en de deur van 'De Blauwe Wolk' stond wagenwijd open. Aan den toog bevonden zich reeds enkele bekenden. 'Dynamite' Steve Wouters (Jim Cofey - Last Call - Big Dave) en Henk Van Der Sypt (JohnHenry Orchestra - Last Call e.v.a.) hadden de trip samen naar Zottegem ondernomen en hadden zo op het eerste zicht heel wat leute. Aangesloten bij dit duo was mijn eerste teleurstelling dat er geen 'Guinness' meer beschikbaar bleek te zijn en sloot ik me aan bij Henk die zich in het 'Bolleke' aan 't verdiepen was. Henk was begeleider voor Steve (of anders om, ik denk dat ze het zelf al niet meer weten) die als drummer was opgeroepen voor Marino & Co.
Na enkele 'bollekes' waren de Jukes Joints aan het soundchecken en begon ik aan een 'social talk' met Shawn Phares die me wist te vertellen dat Jim er niet gerust in was en deze elk vrij moment benutte om met zijn laptop contact te zoeken met zijn familie in TXS. Jim Suhler is nogal een 'family man' en was niet gerust in wat 'Ike' daar in zijn 'hometown' aan het veroorzaken was en daardoor nam de druk op de 2 weken lange tour wat toe. Na een 'Jack' met een colaatje werd ook Shawn wat rustiger en vertelde hij me dat ze daags ervoor nog een super concert hadden gegeven in Maastricht. Do you know Maastricht?...Yes, it's just across the border...No, it's in Holland ???? straffe Jack??? The Jukes joints waren er ondertussen klaar voor en we zouden wat verder babbelen op Binkom Blues, dus wandelde ik richting zaaltje in voor de 'Kickoff'.
website
De 'Juke Joints' voorstellen is hier hoegenaamd niet meer nodig. Deze Bluesrockers uit het nabije Zeeland zijn in België al wereldberoemd en wie hun nog niet heeft bezig gezien moet dus volledig nieuw zijn in het bluesmilieu.
Gewoonlijk worden Peter Kempe en zijn companen geboekt om een festival af te sluiten mede doordat het dan niet meer stoort wat je hoort omdat er dan al enkele litertjes gerstennat tot ons zijn genomen. Nee, zonder afbreuk te willen doen aan hun kwaliteiten zijn deze heren op hun best als ze iedereen na een vermoeiend festival nog eens extra uit de bol kunnen laten gaan, en dat kunnen ze. Dus nu was het wel even wennen want gewoonlijk haal ik niet het einde wanneer ze afsluiten en nu staan ze hier voor de 'kickoff'.
Peter en zijn 'Juke Joints' starten wat onwennig omdat de instrumenten van Monkey Beat reeds op het podium staan en er hun niet veel plaats meer rest. Maar niet getreurd, Peter heeft steeds zijn plaatsje en 'Boogie' Mike (guitar) bewijst hier dat hij zelfs op een halve m² zijn ding kan doen. Het optreden bestaat maar uit één set en daardoor moeten ze op een uurtje de klus geklaard hebben, maar doordat het nog 
maar het prille begin is van de avond moeten zowel de band als de aanwezigen even wennen. Gelukkig zijn er altijd wel een schare 'die hard' fans bij en kunnen ze er onmiddelijk invliegen en bij 'Don't Give Up' met John van der Broek aka 'Sonny Boy' op de French accordion is het ijs al meteen gebroken. Begin of einde van de avond, The Juke Joints' laten het niet aan hun hart komen en doen hier gewoon hun ding met een bloemlezing uit hun repertoire.
'When The Blues Got Soul', 'Blues For The Soul', 'Soul On Fire' , ze moeten wel iets hebben met blues en zieltjes. Na 'My Baby She Left Me' werd het bij Peter tijd voor de mandoline, en voor de fans betekent dit het aanzetten voor de tribute aan de Ierse half-god Rory Gallaghar met 'Blullfrog Blues'. Tegen dat deze Zeelands Bluesrockers op kruissnelheid komen is hun uurtje om en kunnen we ons begeven naar het café voor Marino & Co.
Wie van The Juke Joinst nog thuis wil genieten schaft toch gewoon hun 'Let It Roll' aan en zo kan je gerust in je living het concert opnieuw beleven.
Filip en co hadden voor het herschikken van de instrumenten tussen de twee acts van vanavond voor de pauze muziek gedacht aan een echte 'Juke Joint band'. Voor de oplossing hadden ze gewoon maar even naar Marino Noppe gebeld en gevraagd of hij niet vlug een gelegenheids bandje kon samenstellen. Voor een 'professional' als Marino geen probleem en na enkele telefoontjes kreeg deze het voor mekaar om een band samen te stellen. Weliswaar zonder bass maar op dit kleine podium in het café was er niet al te veel plaats, laat staan of er een bass nodig is bij het brengen van deze 'Delta Blues'.
Marino Noppe & Co bestaan uit, Marino himself (guitar en vocals), Peter Dael (guitar, vocals & harp) en Steve Wouters (Drums). Ze weten in het café (diegene die een plaatsje hebben kunnen bemachtigen) iedereen te boeien met 'Good House rockin' music' van o.a. Junior Wells, Muddy Waters, Hound Dog Taylor en Elmore James.
Marino, ongedwongen schuivend met zijn 'bottleneck', Peter als Rhyhtm guitarist en Steve...ja Steve die drumt maar, het maakt niet uit wat Marino en/of Peter willen spelen, ze hoeven maar aan te zetten en bij Steve komt het dan gewoon uit de losse pols. Het leven kan toch mooi zijn hé Steve als je kan genieten van pintjes, rode wijn en dan nog gewoon de rest van de band weet te ondersteunen. Hoe lang dit trio heeft gespeeld zou ik niet meer kunnen zeggen omdat je gewoon de tijd vergeet als je Marino & Co zo bezig hoort en ook Henk zag dat het goed was.
website
Jim Suhler liep er al de ganse avond wat verloren bij en we kunnen dit natuurlijk begrijpen onder de gegeven omstandigheden. Buiten zijn vaste begeleiders met Carlton Powell (bass & vocals) en Shawn Phares (keyboards & accordion) moest Shuler beroep doen op een stand-in drummer voor deze september tour. Deze vervanger van Jimmy Morgan had hij gevonden in de persoon van ex-Joe Bonamassa drummer Kenny Kramme.
Het was al tegen de klok van elven toen Jim Suhler & Monkey Beat aanzetten voor de hoofdbrok van de avond. Zijn rode Stratocaster en 'Stinky' (de strat uit 1975) liet Jim aanvankelijk aan de kant om (zo lijkt het) een nieuw Stratocaster in te spelen. Inleider werd het instrumentaaltje 'Butterscotch' en met die muizenissen in zijn hoofd leek het erop dat hij het memorabele concert van 11 mei van vorig jaar in de blauwe wolk niet zo over doen. Dus geen reprise voor het 'partyke' van toen.
Na 'Black Cat Bone' kwam er wat werk uit zijn laatste cd 'Tijuana Bible'. Zelfs met de titeltrack uit de cd en 'Sunday Drunk' leek Jim afwezig te blijven. Degelijk gespeeld maar zonder dat vuur wat hij anders in hem heeft. Het leek of hij terug als als sideman fungeerde bij George Thorogood.
Met 'Shake' veranderde Jim van guitar en ook een beetje van temperament. Nummers als 'Voodoo Light' en naar het einde toe 'Restless Soul' maakten dat het optreden toch nog geslaagd was. We hopen (en de Guy van Binkom ook) dat zijn 'restless soul' een beetje goed nieuws mag ontvangen uit Texas zodat alle beslommeringen weg zijn tegen Binkom Blues nu zaterdag 20 september en we terug kunnen genieten van de 'oude' Jim Suhler.
Voor de laatse portie van Marino & co heb ik plaats gemaakt voor diegene die niet een terugweg van 100km voor de boeg hadden en aan 'Dynamite' Steve vragen wat er nog zou gespeeld worden was toch al onbegonnen werk. Ik hoop dat Steve en Henk nog hebben kunnen beslissen wie er 'BOB' zou zijn voor de terugweg...
De Blauwe Wolk omgedoopt tot 'Red Sun'
